سپاه علی

 

همیشه دست علمدار ها را نشانه  میروند،

                           آنگاه که یک علمدار،

                                  سپاهی می شود برای ولی..

و زینب می بیند دست علمدار را ... و دست بسته را...

                             و می بیند

                                           و باز هم میبیند...

  و چه سخت است وقتی بر زمین افتاده باشی و جانی برایت نمانده باشد که برخیزی به احترام مولایت و این عرق شرم چند بار باید بر پیشانی ما بنشیند..

       

     بانو.

حجب شما حتی اجازهی فکر کردن به آن غنچه ی شکفته در آتش رابه ما نمی دهد..

   نمی دانم چطور روضه خوانانت می تواننند اینقدر از محسنتان بگویند و بگویند، از چیزهایی که نبایدبگویندو..

خجالت میکشم بانو.. آخر این که روضه ی شما نیست

ما هم به شما ظلم میکنیم 

 این چه رسم شیعه بودن است؟!