شاید ما هم روزی....

طرماح بن عدی گفت: 

حسین را وداع کردم و بااوگفتم" خدای شر جن و انس را ازتو دورکند.من برای کسان خویش از کوفه آذوقه آورده ام ونفقه آنها نزد من است.بروم  وآذوقه آنها را برسانم آن گاه ، سوی تو باز آیم انشاالله.و اگر به تو رسم البته تو را یاری کنم."

گفت : " اگر قصد یاری من داری ، بشتاب! خدای بر توببخشاید."

دانستم به مردان محتاج است.

نزداهل خویش رفتم و کار آنها راست کردم  وصیت به جای آوردم.از عجله ی من تعجب کردند. مقصود خود گفتم واز راه بنی ثعل روانه شدم تا به

عذیب الهجانات رسیدم.سماعه بن بدر را دیدم. خبر کشته شدن حسین را داد.

بازگشتم.