خودم کردم که ...

بنده خدایی از آشنایان که منور الفکر و معتدل هم بود ، هر جا بحث و صحبتی می شد، انتقاد پذیری را برند خودش ساخته و هر وقت راجع به این حسن و کمالش هم سخن میگفت لپ هایش صورتی می شد و به ارتفاع نشستنش دو سانت افزوده.

گذشت.. تا اینکه یکی از جوان های بخت برگشته فامیلشان ،دهان به اعتراض ِ یکی از هزار غلط کاری های نامبرده گشود و خیلی منطقی قضیه را تذکر داد. فردای آن روز بود که صفاتی چون خنگ و بی سر و پا و دزد و معتاد و.. به منتقد ناکام به مثابه گلوله های چسبناک و مخربی شلیک شد.نمی خواستم این داستان را ربط دهم به "بی سوادی" و "بی شناسنامه" بودن منتقدان " هوچی گر" و "دروغگو"ی دولت.

فقط می خواستم این را بگویم که حواسمان باشد  همیشه از داشته هایمان بگوییم ، نه نقطه ضعف هایمان که توقع همه را بالا ببریم و کار را بیخ دار  تر کنیم...