غدیر به یاد فاطمیه می افتم...

قربان خداوند دید قربانی های آل الله را....

عشق را و غربت را و در را و غربت را و محراب را و غربت را و غربت را و عشق را.

و خداوند پیامبرش را به تعجیل امر کرد....وچه عجیب بود این آیه:"پس ابلاغ کن آنچه از طرف پروردگارت به تو نازل شد و اگر انجام ندادی پس در انجام رسالت کوتاهی کرده ای"

متحیر ماندند همه...

و بعد از آن"ولله یعصمک عن الناس" " و خداوند تو را از مردم در امان می دارد"

و این جاست که بوی عشق و غربت می آید. و فاطمه تحمل غربت ولی را نداشت و اولین قربانی اش شد و باز هم علی ماند و غربت و حسن ماند و غربت و حسین و غربت و این غربت موروثی، هنوز هم هست. حتی میان گریه کنانش.

چه کسی ولی شماست؟

غدیر و غم و غربت چه عجین شده اند با هم.

 

عرفه

الحمدلله الذی لیس لقضائه دافع............

ستایش خدایی است که هیچکس در عالم سر از حکم و فرمانش نتواند کشید...حسین (ع) این جمله را خواند و حج را رها گذاشت و کربلایی شد ، کربلا ، هم حاجی  می شوی و هم کربلایی

سعی حج او صفا و با خنجر است....مروه اش قبر علی اصغر است

او به جای موی سر، سر می دهد....قاسم و عباس و اکبر می دهد

امروز عرفه باران بارید...........قطرات باران نقش اشک را برای همه بازی کردند. حالا دیگر اشک کسی پیدا نبود...باران همه صورت ها را مثل هم کرده بود خودش به جای آن کس که گریه نکرده بود اشک ریخت و اشک ریا را هم شسته بود. اشک و باران،دل ها را عرفه ای کرد

عرفه همان عاشوراست. ولی عرفه دل ها آتش می گیرد و عاشورا خیمه ها.

و امروز است که دیگر نمی توانی گلوی شش ماهه ببینی.

چادر ها چقدر بوی خاک می دهند، انگار این بوی خاک چادر هم مثل مظلومیت ولی موروثی است.